توصيه قرآنی به حاکمان
ــــــــــــــــــــــ
سيد سام الدين ضيائی

تساهل و تسامح پيامبران که مظهر رحمانيت خداوند بوده‌اند(۱) و آسودگی خاطر آنان و اندوهناک نشدنشان از کفر کافران(۲) و اين که نگهبان و وکيل امت‌ها نبوده‌اند(۳) و اطمينان به عدم رفع اختلاف ميان مردم(۴)،نشان از کمال واقع بينی و تاريخ‌شناسی آنان در قرن‌ها ييش دارد و به راستی خوب می‌دانسته‌اند که نيامده‌اند تا دنيا را از دنيا بودن و انسان‌ها را از انسان بودنشان بياندازند!
شريعتمداران دروغين مدعی «اولی‌الامر» بودن، لا اقل از پيامبرانی که خود را متصل به آنان می‌دانند بياموزند و از شحنه‌گی و ولايت و هر چه بوی قيموميت بر عوام‌الناس به تعبير آقايان بل کالانعام می‌دهد بپرهيزند! به ديگر سخن عطای حکومت را به لقای الله ببخشند و به مسجد و منبر بپيوندند که بوی خوشی از ادامه غصب حاکميت مردم نمی‌آيد! گويا وعده خداوندی اين بار به نفع «ناس» و البته به تدبير که نه تزويری به نام تکليف نزديک است! بترسند از آن روز که به پای خود از کاخ‌هايی که غاصبانه بر تخت‌هاشان تکيه داده‌اند، بيرون نروند!

(۱):پس بر رحمت الهی با آنان نرم خو و پرمهر شوی و اگر تندخو و سخت دل بودی به يقين از ييرامون تو پراکنده می‌شدند. پس از آنان در گذر و برايشان آمرزش بخواه و در کار با آنان مشورت کن. آل عمران ـ ۵۹
(۲):و کسانی که در کفر می کوشند، تو را اندوهگين نسازند، که آنان هرگز به خدا هيچ زيانی نمی‌رسانند.
(۳):و اگر خدا می‌خواست آنان شرک نمی‌آوردند و ما تو را بر ايشان نگهبان نکرديم و تو وکيل آنان نيستی و آنهايی را که جز خدا می‌خوانند دشنام مدهيد که آنان از روی دشمنی به نادانی، خدا را دشنام خواهند داد. اين گونه برای هر امتی کردارشان را آراستيم. آنگاه بازگشتشان به سوی پروردگارشان خواهد بود و ايشان را از آن چه انجام می دادند آگاه خواهد ساخت.
(۴):و اگر پروردگار تو می‌خواست، به يقين همه مردم را امت واحدی قرار می‌داد، در حالی که پيوسته در اختلافند.
--------------------------------
Comments